Αυτή η σειρά άρθρων αποτελεί μια προσπάθεια απόδοσης των περιπετειών του Λαβύρινθου σε μορφή διήγησης. Τα μέλη του Λαβύρινθου, φέρουν την κωδική ονομασία Μινώταυροι και με τις δράσεις τους (Events), ταξιδεύουν ως τα πέρατα του κόσμου (και όχι μόνο), με σκοπό το πάθος για περιπέτεια να παραμένει ζωντανό στις καρδιές όλων....
Οποιοσδήποτε συσχετισμός με πρόσωπα, συμβάντα και μέρη (δεν) είναι συμπτωματικός. 

Αυτή η σειρά άρθρων αποτελεί μια προσπάθεια απόδοσης των περιπετειών του Λαβύρινθου σε μορφή διήγησης. Τα μέλη του Λαβύρινθου, φέρουν την κωδική ονομασία Μινώταυροι και με τις δράσεις τους (Events), ταξιδεύουν ως τα πέρατα του κόσμου (και όχι μόνο), με σκοπό το πάθος για περιπέτεια να παραμένει ζωντανό στις καρδιές όλων....
Οποιοσδήποτε συσχετισμός με πρόσωπα, συμβάντα και μέρη (δεν) είναι συμπτωματικός. 

Αυτή η σειρά άρθρων αποτελεί μια προσπάθεια απόδοσης των περιπετειών του Λαβύρινθου σε μορφή διήγησης. Τα μέλη του Λαβύρινθου, φέρουν την κωδική ονομασία Μινώταυροι και με τις δράσεις τους (Events), ταξιδεύουν ως τα πέρατα του κόσμου (και όχι μόνο), με σκοπό το πάθος για περιπέτεια να παραμένει ζωντανό στις καρδιές όλων....
Οποιοσδήποτε συσχετισμός με πρόσωπα, συμβάντα και μέρη (δεν) είναι συμπτωματικός.  

Aγαπητοί συμπαίκτες και συνάδελφοι Dungeon Masters. Ενημερώνω πως το άρθρο ίσως θίξει κάποιους (τους elitist του χώρου συγκεκριμένα) αλλά θαρρώ πως αξίζει να δεχτώ τα πυρά απ’ τα τοξικά τρόλλ προκειμένου να αναφερθεί η εν λόγω παρατήρηση.

Ένα από τα πράγματα που ευχαριστιέται κάποιος όταν είναι Dungeon Master είναι να βλέπει τις ιστορίες να ζωντανεύουν μπροστά του. Να είναι όλοι βυθισμένοι στην πραγματικότητα της φαντασίας. Και αυτό που συντελεί πολύ σε κάτι τέτοιο είναι το καλό Role Playing. Το τι θεωρεί κανείς όμως διασκεδαστικό είναι αρκετά υποκειμενικό. Αλλά όσο υποκειμενικό και να είναι η λέξη διασκέδαση πάντα έχει μια τάση προς το γέλιο για τον περισσότερο κόσμο. Το γέλιο δίνει ζωή, είναι πλέον αποδειγμένο και επιστημονικά. Έτσι οι παίχτες ακούνε λοιπόν το ένστικτο της αυτοσυντήρησής τους και έρχονται να περάσουν καλά, να διασκεδάσουν και να γελάσουν! Αυτό επηρεάζει σαφώς τα «υλικά» εκείνα που είναι εντός παιχνιδιού και αυτά που είναι εκτός, και τα ανακατεύει. Και έτσι αντί να ζωντανεύει μπροστά σου κάθε εβδομάδα o Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, ή το GameofThrones, βλέπεις πολλές φορές ένα επεισόδιο από κάποιο geeky σουρεάλ cartoon παρωδία fantasy κάτι τέτοιο. Δεν θα ήθελα να υποχρεώσω τον καθένα να παίζει με τρόπο που δεν θέλει, και δεν αρνούμαι ότι όταν καμιά φορά παίζω παίχτης και ο DM έχει πει ότι είναι ΟΚ να λέμε και αστεία στο campaignτου λέω τις περισσότερες μαλακίες. Αλλά καημός δικός μου είναι να τρέχω πάντα ένα παιχνίδι αριστούργημα και όχι παρωδία! Και γι’ αυτό τον καημό θα γκρινιάζω σε αυτά εδώ τα γκρινιάρικα άρθρα.

Για σήμερα... οι κακές ζαριές!

Την προηγούμενη φορά, που είπαμε για HP και περιγραφές, σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραία να μοιραστώ μαζί σας κάποιες στιγμές από τις περιπέτειες D&D που έχουμε παίξει. Φαντασία χωρίς παιχνιδιακούς όρους. Για αρχή μου ήρθε στο μυαλό η μάχη με τον απέθαντο δράκο Ζήνρο. Ήταν από τις στιγμές που ταυτίστηκα πολύ με τον «κακό» που έπαιζα καθώς έμοιαζε να ήταν εκείνος που είχε το ρόλο του ήρωα για λίγο, αντί για τους πραγματικούς πρωταγωνιστές παίχτες-ήρωες. Ένιωθα την αγωνία του και τη θέλησή του για ζωή την ώρα του παιχνιδιού. Με αγωνία λοιπόν περίμενα το αποτέλεσμα αφήνοντας τα ζάρια να το αποφασίσουν και παίζοντας του κανόνες “by the book”.